Als ik in de auto zit, luister ik regelmatig naar BNR. Het fascineert me om te horen over andere ondernemers en de stappen die zij zetten. Een nieuwe productlijn lanceren, een bijzonder businessmodel… Maar wat me het meest trekt, zijn de nieuwe investeringsrondes. Het doet me denken aan FietsUniek en hoe daar voor het eerst in werd geïnvesteerd.
In april 2016 kwam er iemand naar me toe die wilde investeren in FietsUniek. Het geld zou het mogelijk maken om de doelen die ik voor 2020 had opgesteld, in één keer te realiseren. De boekhouding automatiseren, een nieuwe website laten bouwen, en als klap op de vuurpijl: een Experience Center openen. De investeerder zelf was een betrouwbaar persoon; iemand tegen wie ik opkeek en die mij de kneepjes van het ondernemersvak bij kon brengen.
Een kans uit duizenden, zou je zeggen. Maar ik heb hem afgewezen. In dit blog zal ik uitleggen waarom.
“Ik was enkel bezig met de huidige wedstrijd, maar keek nooit naar waardevolle transfers voor het komende seizoen”
Ongeveer twee jaar geleden was het chaotisch binnen het bedrijf. We werkten op een werkplaats van zo’n 10 m2 met twee fietsenmakers en de kleine showroom was gevuld met zo’n 40 fietsen, 25 fietstassen, en een onbekend aantal fietsbellen waarvan niemand wist waar ze precies hingen. Op de eerste verdieping werkten wij met 10 man aan slechts zes bureaus om online alles draaiende te houden. Als ik ’s ochtends binnen kwam, moesten de eerste brandjes al worden geblust. Mijn taken varieerden van het uitzoeken van bonnetjes, het assisteren binnen de klantenservice omdat de werknemers de druk niet meer aan konden, of het bijspringen in de te kleine showroom.
Langzaam werd mijn werk steeds meer. Ik raakte betrokken bij alle delen van het bedrijf en mijn telefoon stond roodgloeiend. Hoe meer ik werkte, hoe meer er mis leek te gaan. Zo wilden leveranciers geen fietsen meer leveren omdat er te laat betaald werd en beantwoordde ik om half elf ’s avonds nog vragen van klanten via de chatfunctie. Op een gegeven moment werkte ik ruim 60 uur in de week om alles draaiende te houden. Ik raakte uitgeput van de vele uren werken en had geen energie meer om andere dingen te doen.
Er was gebrek aan leiderschap: iedereen deed wat hij kon, maar zonder gezamenlijke visie. Ik was, om in mijn hobby van voetbaltermen te spreken, enkel bezig met de huidige wedstrijd, maar ik keek nooit naar waardevolle transfers voor het komende seizoen.
Het geld leek dus de perfecte uitweg om de grootste problemen uit het bedrijf te halen. Toch realiseerde ik me op dat moment dat het de kern van het probleem niet zou oplossen.
De kern van het probleem was ik.
Waar iedere ondernemer delegeert en de visie uitzet, was ik altijd aan het werk op de werkvloer om problemen op te lossen. Het was makkelijk om het personeel te beschuldigen of de leverancier met de grond gelijk te maken, maar ik wist dat het tijd was om aan mezelf te werken. Ik maakte een lijst met wat ik zocht in een investeerder, en het grootste punt wat ik zocht was betrokkenheid binnen het bedrijf. Het uit handen nemen van de dagelijkse leiding stond op één.
Toch hielp dat me op dat moment weinig. Een lijst maken met wat je wilt is makkelijk, maar een investeerder vinden die voldoet aan dit profiel, is lastig. Ik besloot het voor dat moment los te laten, maar baalde ontzettend toen ik de volgende dag en de maanden daarna toch weer in de chaos zat.
Achteraf kan ik niet blijer zijn dat ik deze beslissing heb genomen. Vorig jaar ben ik in zee gegaan met investeringsmaatschappij. Naast het vermogen dat zij meenamen wat essentieel was voor de groei van FietsUniek, helpen ze ons nu dagelijks op kantoor en leiden we met een groep het bedrijf. Dit zorgt voor meer stabiliteit, juist ook voor de werknemers, en het geeft mij de vrijheid om me te focussen op dat deel waarom ik gestart ben met ondernemen: de ‘new business’. Het bedenken van gekke marketingacties en het nemen van opties op eigenlijk net te grote panden. De dagelijkse leider zal ik nooit worden, dat is niet waar mijn talenten liggen, maar wat ben ik blij dat ik dit meegemaakt heb.
Het afwijzen van deals die heel mooi lijken, is heel lastig. Als ondernemer is het belangrijk om altijd naar je intuïtie te luisteren, ook als het om veel geld gaat of de samenwerking veel problemen voor je op lijkt te lossen. Het is altijd belangrijk om eerlijk te bedenken of het écht zo mooi is als het lijkt, of dat de kern van het probleem eigenlijk zijn kop weer op zal steken op termijn. Ongetwijfeld zal ik hier ook nog fouten gaan maken, maar voor mij was de eerste investeerder zoeken een groot leerproces om ‘nee’ te leren zeggen.
Ik ben benieuwd of andere ondernemers of lezers ook weleens ‘nee’ hebben gezegd tegen iets wat wel heel mooi was, maar wat niet helemaal goed voelde. Ik hoor het graag!